Columns Irene Moors

Hier lees je columns van Irene Moors.

Veel leesplezier!

Column Irene Moors  ( 1 juni 2007)

Afscheid

 Het 7e seizoen van Life & Cooking zit erop. In totaal zijn er nu 280 afleveringen van het vrolijke zondagmiddag magazine geweest. En alhoewel er altijd druk wordt gespeculeerd rond deze tijd, ga ik er maar vanuit dat we in september weer fris en vrolijk terug zijn. In het komende 8e seizoen gaan we de 300e uitzending van Life & Cooking natuurlijk uitgebreid vieren. Ik kan daar nu al naar uitkijken.

Maar eerst even de welverdiende rust. Zo tegen het eind van ieder seizoen zit het hele team er best een beetje doorheen. We worden allemaal wat kribbig, de creatieve ideeën komen wat minder makkelijk op, de draaidagen op locatie worden zwaarder en er wordt uitgekeken naar komende vakanties. Een seizoen Life & Cooking is een soort marathon. Alleen begin je direct op volle kracht en moet je dat tot de finish volhouden. Bij de televisie werken is natuurlijk ontzettend leuk maar het is geen baan van 9 tot 5. Het is in geval van Life & Cooking, je leven. Het team is net een groot gezin. En dat maakt Life & Cooking uniek. Dat geeft sfeer, dat maakt het programma zoals het is.

Toch is elke laatste aflevering van een tv seizoen een beetje afscheid nemen. Zeker nu, want hoe gaat het allemaal verder ? De speculaties over Tien wat samen zou gaan met RTL houdt de gemoederen bezig. Welke programma’s en presentatoren zijn waar te zien ? En komen programma’s wel terug ? Wat gaat er gebeuren met alle medewerkers die nu zo keihard aan lopende tv-producties werken ? Is er volgend jaar ook plaats voor ze ? De tijden van onzekerheid zijn aangebroken. Misschien komt Life & Cooking wel terug met Linda en Beau. Of gaan Caroline en Gordon ineens een geweldig duo vormen. Ach, laat ik dat idee maar loslaten. Ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat als het allemaal gaat zoals het moet gaan, ik gewoon weer samen met Carlo achter de keukentafel ga plaats nemen.

In tijden van afronding en afscheid moet ik altijd even denken aan de laatste uitzending van Telekids. Nog steeds kan ik de laatste 5 minuten van die aflevering op zaterdag 2 oktober 1999 niet zonder natte ogen terug zien. Het verschil is wel dat we toen zeker wisten dat wij zouden stoppen met het programma waar we 10 jaar met zoveel liefde aan gewerkt hadden. Wat een tranendal. Ik ken weinig mensen die het droog hebben kunnen houden die dag. En dat was een enorm compliment voor een programma wat 10 jaar lang onderdeel was van de zaterdagmorgen in vele huiskamers.

Net zoals Life & Cooking dat nu is. Een vast ritueel op de zondagmiddag voor velen. Na de zomerstop gaan we er weer lekker tegenaan en hopen we dat we net als het afgelopen jaar weer onderdeel mogen zijn van uw zondagmiddag gevoel.

Ik wens u allemaal een geweldige zomer, zonnige zondagmiddagen en graag tot in september!

bron: www.lifeandcooking.nl
 

Column Irene Moors ( 25 mei 2007)

Linda

De nieuwe Linda is uit met daarin de veelbesproken bikinifoto’s. Een tijdje geleden heb ik al verteld hoe het er aan toe ging tijdens de shoot en dat het een bijzondere ervaring was (zie column ‘bikini’). Nu de Linda in de schappen ligt is er geen ontkomen meer aan. Iedereen kan nu uitgebreid mijn lichaam bestuderen en bekritiseren. Tuurlijk loop je ook in bikini op het strand. Maar op dat soort momenten wordt je niet van top tot teen van dichtbij bekeken, want wij mensen hebben nou eenmaal geleerd dat dat onbeleefd is.

Linda wilde haar lezers geruststellen dat ook bekende vrouwen niet de perfecte body hebben en aantonen dat vrouwen van 40+ best in bikini gezien mogen worden. Niet geretoucheerd zijn de lichamen van Linda, mij en de andere bekende dames in het blad gezet. Ik vind het resultaat bij iedereen prachtig. Van de beeldschoon afgetrainde Linda de Mol (zij zwoegt vijf keer in de week met Carlos Lens!) tot de prima in zijn vel zittende Paul de leeuw, de enige man in ons midden. Het was een topidee van Linda om zo eens te laten zien dat niet iedereen de bouw van een fotomodel heeft. Alhoewel ik het wel weer jammer vind dat op de achterkant van de uitklapcover toch weer zo’n vrouw van de Lancaster reclame laat zien dat heel bruin zonder buikje toch wel heel erg mooi is. Maar goed, dat model is vast pas 16, dus laten we het negeren.

Er is veel gespeculeerd over de foto’s van Linda zelf. Omdat ze niet op de shoot aanwezig was zou ze wel eens haar eigen foto’s hebben kunnen laten bewerken. ONZIN. Als je zelf op het idee komt om de wereld te tonen hoe het echte leven in elkaar zit en daarmee de vrouwen die onzeker zijn over hun lichaam wilt helpen, dan ga je echt niet aan je eigen foto’s laten knoeien. Linda heeft hard getraind voor deze shoot en dat is te zien. Ik vind het knap, ik zou het niet hebben volgehouden. Voor haar was de shoot een drive om het trainen vooral vol te houden. Ik hoop voor haar dat ze het nu wat rustiger aan doet, want leuk lijkt het me niet om iedere dag jezelf zo in het zweet te werken. Aan de andere kant laat ze wel zien dat niets onmogelijk is. Als je echt wilt, kun je doorzetten en met trainen je lichaam in shape krijgen.

Ik ben persoonlijk erg trots op mijn eigen bikini foto. Een paar hakken, mooi geföhnd haar en een waanzinnige make-up helpen natuurlijk wel mee om het er mooi uit te laten zien. Overigens heb ik heel wat bikini’s gepast alvorens de keuze op deze zwarte - met een niet te groot/niet te klein broekje en een topje met voorgevormde cup - viel. Een goede pasvorm scheelt alles.

Dat de foto’s niet geretoucheerd zijn is niet helemaal waar. Inderdaad, aan de vorm van mijn lichaam is niks gedaan maar ik ben toch blij dat de fotograaf mijn spataders heeft weggewerkt. Dat staat toch fraaier. Het moet tenslotte in zo’n prachtig blad wel een beetje glamourvol blijven.
 

bron: www.lifeandcooking.nl

 

Column Irene Moors (18 mei 2007)

Feest

Als kind was ik dol op verkleden. Ook ik had een verkleedkist waar ik dagelijks glittertopjes, pruiken, hoeden en jurken uit trok. Ik vond het geweldig om eigen gemaakte toneelstukjes op te voeren in bij elkaar geraapte kostuums op het schoolpodium. Ik zat ook op musicalles en op ballet en tijdens uitvoeringen genoot ik van de prachtige, door mijn moeder achter de naaimachine in elkaar gezette optreedkleren.

Vele jaren later ben ik samen met Carlo bij Telekids ook veel gaan doen met kostuums. We waren o.a. Bassie en Adriaan, Tarzan en Jane, Aladin en Jasmine en als hoogtepunt de typetjes van Pittige Tijden. Onze laatste metamorfose was die als Marie van der Ven en Marianne van Wijnkoop. Persoonlijk vonden wij dat een knaller. Dus nee, ik heb niks tegen verkleedpartijen, tenminste als dat met mijn werk te maken heeft. Maar ik ben geen fan van het carnavalsfeest en ik houd absoluut niet themafeesten.

Laatst had ik een verjaardag. Tijdens het ophalen van een medefeestganger kwam ik erachter dat het een feest was met als thema: 'Terug in de Tijd'. Dus de flowerpower, punk en disco waren veel voorkomende inspiratiebronnen voor de outfits die avond. De Elvis Presley bakkebaarden (inclusief borsthaar) waren niet te tellen en de rastapruiken maakte een aantal aanwezigen volledig onherkenbaar. Allemaal keurige mensen met keurige banen die zich doorgaans keurig gedragen, maar op zo’n avond ineens verkleed ‘lekker gek’ gaan doen. Het was heus gezellig, daar gaat het niet om, maar ik heb het er gewoon niet op als mensen op zo'n avond ineens heel anders gaan doen dan gedurende de rest van het jaar. Gezien het feit dat de kledingopdracht mij totaal was ontgaan, viel ik die avond een beetje uit de toon. Mijn jurkje was slechts een jaar oud en dat was net niet 'terug in de tijd' genoeg.

Er zijn ‘pooier & hoeren' feesten. Er zijn ‘Hollywoodster' feesten. Er zijn ‘spacefeesten’, ‘oerwoudfeesten’, ‘1001 nacht’ feesten... een feest is bijna nooit meer ‘normaal’. Ik vind op zich een thema nog best leuk op zo’n avond, maar laat mij gewoon lekker mezelf zijn. Ik wil aantrekken waar ik me lekker in voel en dan doe ik echt mijn best om er iets feestelijks van te maken. Verder ben ik altijd één van de eersten op de dansvloer, dus zo ongezellig ben ik ook weer niet.

Ik heb altijd al iets tegen verplichte dresscodes gehad. Een première waar in de uitnodiging een dresscode staat van gala of tenue de ville moet wel heel leuk zijn, wil ik er naar toe gaan. Een gala waarvoor je een lange jurk met glitters moet aantrekken is toch ook min of meer een ‘verkleedpartij'. Leuk hoor voor een keer, maar het blijft gewoon veel gedoe van te voren om uiteindelijk ergens beeldig in vol ornaat te verschijnen. Vervolgens zit je meestal de hele avond met een jurk van veel te veel stof in een te kleine stoel. Hoe leuk kan dat zijn?

Mijn 40e verjaardag staat voor de deur. In juni is het zover en de uitnodigingen zijn de deur uit. Iedereen moet komen als zichzelf. Ik wil geen liedjes, stukjes of levenslopen. Ik wil met iedereen gewoon een gezellige avond hebben en lekker een drankje drinken en dansen. Dat is voor mij genoeg om een leuk feest te hebben.

Saai? Ik vind van niet. Mijn leven is al gek genoeg!

bron: www.lifeandcooking.nl

column Irene Moors ( 11 mei 2007)

weekend

Sinds ik bij de televisie werk is er bij mij eigenlijk geen sprake meer van een lekker vrij weekend. In mijn eerste televisie jaren had ik op zaterdag altijd de live uitzendingen van Telekids en de afgelopen 7 jaar heb ik natuurlijk op zondag het grote Life & Cooking feest. Ik probeer mijn weekend te laten vallen op vrijdag en zaterdag. Maar vaak komt dat er niet van. Als je een live uitzending hebt op zondag moet je wel blijven opletten op vrijdag en zaterdag. Want als je actueel wilt zijn, moet je juist die dagen bereikbaar zijn en op de laatste grote en kleine ontwikkelingen in de wereld inspelen.

Op maandag vrij werkt ook niet want dan begint voor de meeste mensen hun werkweek. Vanaf 10 uur gaat gewoon de telefoon. Niet dat ik niet wakker ben, mijn kinderen gaan om 8 uur naar school, maar toch. Een momentje van ontspanning moet ik echt zelf organiseren. "Dan neem je toch niet op ?" Hoor ik u denken ! Maar als de telefoon gaat en de computer meldt inkomende berichten ben ik te nieuwsgierig om niet even te kijken wat de boodschappen zijn. En dan ben ik ook weer zo stom om dat direct te beantwoorden want, dan is het maar gebeurd.

Gevolg is dat ik zeven dagen per week met mijn werk bezig ben. Heel af en toe kan ik wel eens denken hoe veel rustiger ik het had zonder al die moderne communicatie middelen. De mobiele telefoon en internet zijn topuitvindingen, maar hebben het leven wel veel drukker gemaakt. Nou is dat niet zo heel erg, want ik heb de leukste baan van de wereld, maar soms kun je daar best een beetje moe van worden.

Het grappige is dat mensen er vaak zo anders tegenaan kijken. "Zeg, dat is een leuk programma op die zondagmiddag, maar wat doe je eigenlijk de rest van de week?" is een veelgehoorde quote. "Ach, van alles en nog wat!” is mijn standaard antwoord dan. Ik probeer het al niet eens meer uit te leggen.

Zoals ik in een eerdere column al vermeldde sta ik op met een schema in mijn hoofd. Ik weet van uur tot uur wat er van mij verwacht wordt en werk mijn lijstjes zo goed en zo kwaad als het kan af. Maakt u zich geen zorgen, het is allemaal prima te doen. Dat komt omdat het allemaal zo leuk is en als alles een beetje gaat zoals het moet gaan, kan het best zonder stress.

Daarnaast blijf ik voldoende etentjes met vrienden plannen en lig ik zelfs regelmatig bij de schoonheidspecialiste. En mijn man is een lieve geduldige schat. Dat is mijn rust, mijn thuisbasis. Mijn gezin is het allerbelangrijkste en als het moet, kan daar alles voor wijken. Samen kijken we uit naar de vakantie die nadert, nog een paar knaluitzendingen en dan heerlijk een paar weken vrij. Bent u er ook zo aan toe ?

bron:www.lifeandcooking.nl

 

column Irene Moors ( 4 mei 2007)

Moederdag

Dit jaar is het rond moederdag precies 5 jaar geleden dat mijn eigen moeder is overleden. Ze was toen 66 jaar. Op moederdag probeerde ik haar altijd te verrassen. Zo kon ze heel blij worden van kaartjes voor een mooie voorstelling, of een heerlijke bodylotion. Dagcrème hoefde niet, die had ze altijd op voorraad, van de Hema. Een lekkere kaneelstok van de kermis, daar was mijn moeder ook gek op. Verder hield ze van bloemen. Ze zorgde er ook voor dat de ruikers een optimale levensduur hadden door regelmatig het water te verversen en de verdorde bloemen er tussenuit te halen. Mijn moeder was zuinig en daarom was het ook zo leuk om haar te verwennen. Achteraf vind ik zelfs dat mijn moeder haar eigen leven leuker had moeten maken. Want zie hoe kort het mocht zijn. Altijd voor anderen willen zorgen is een mooie eigenschap, maar jezelf daarbij vergeten lijkt mij niet de bedoeling.

Op moederdag krijg ik van mijn kinderen altijd een zelfgemaakt ontbijt wat bij voorkeur tussen 6 en 7 wordt geserveerd. Nee, mamma mag niet uitslapen, daar is het een te spannende dag voor. Het ontbijt bestaat ieder jaar uit een gebroken beschuit met aardbeien, een krentenbol en een kopje thee wat altijd per ongeluk ín bed in plaats van óp bed terecht komt. Dan worden de zelfgemaakte cadeautjes tevoorschijn getoverd. Die bekkies zijn dan om op te vreten. Vol trots worden de uit het hoofd geleerde gedichtjes voorgedragen en komen de zelf gemaakte presse-papiers, schilderijtjes, vaasjes, doosjes en meer van dat alles tevoorschijn. Ik moet daar iedere keer altijd weer bij huilen. Zo aandoenlijk, dat kan ik niet aan. Ik weet niet meer of ik ooit zo bij mijn moeder aan het bed heb gestaan. Ik hoop het maar, want het is het mooiste wat er is.

Dit jaar gaan we voor een nieuw hoogtepunt in mijn moederleven. Mijn kinderen gaan op moederdag mee naar Life & Cooking. Dat willen ze eigenlijk altijd, maar ik hou dat tegen. Ik ben op zo’n zondag tenslotte gewoon aan het werk. Maar het is moederdag, vandaar deze uitzondering op de regel. Rosalie heeft als baby van drie maanden ooit Telekids bezocht en later nog twee keer Life & Cooking vanwege Sinterklaas of een optreden van K3. Voor kleine Tijn zal het de eerste keer zijn en ik ben benieuwd of hij wel bij ome Carlo durft te zitten met al die camera’s. Carlo gaat samen met Rosalie een liedje voor mij en zijn eigen moeder zingen. Ik weet zeker dat ik de tissuedoos binnen bereik moet hebben bij de voordracht. Dat hou ik natuurlijk niet droog. Rosalie is al dagen aan het oefenen. Ik mag niet luisteren en haar zeker niet helpen. Ze neemt het zeer serieus.

Dat kinderen niet alleen op moederdag lief voor hun moeder moeten zijn is natuurlijk waar. Maar moederdag blijft speciaal en moet zeker niet worden afschaft. Het gaat niet om dure kado’s maar om het sentiment. Ik zal in gedachten die zondag ook mijn moeder weer vertellen dat ik haar altijd heel lief heb gevonden en ik weet zeker dat ze me 'ergens' nog steeds hoort !

bron: www.liifeandcooking.nl
 

column Irene Moors ( 27 april 2007)

hondenbelasting

Vaak wordt mij gevraagd of het niet lastig is om altijd maar herkend te worden als bekende Nederlander. Ik moet zeggen, het valt reuze mee. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat vóór een uitzending minstens anderhalf uur aan mij gewerkt is door een visagiste en dat ik op beeld niet zo groot en slank(!) overkom als ik in werkelijkheid ben. Ook verwachten mensen vaak niet dat je ‘zomaar in het wild’ ineens tegenover ze staat. Het beste voorbeeld is eigenlijk iets wat me overkwam een jaar of 4 geleden. Tijn was bijna 1 en Rosalie was 4 jaar.

Tussen 5 en 7 uur is het bij gezinnen met jonge kinderen altijd een soort crisis. De kinderen zijn moe en wij moeders zijn op dat moment druk bezig om toch wat eten bij ons kroost naar binnen te krijgen voordat ze naar bed gaan. Ergens rond die tijd ging 4 jaar geleden, op een regenachtige dag, de deurbel. Gewapend met twee Danoontjes en één lepel ging ik naar de voordeur om de nog onbekende visite een beetje aardig af te wimpelen.

Voor de deur stond een man.

Man: ‘Goedenavond mevrouw. Hondenbelasting Heemstede. Heeft u honden in huis ?’

IK: ‘Ik moet er niet aan denken meneer, dan zou ik ze vanavond in dit vreselijke weer ook nog de hond moeten uitlaten. Dat zou echt het laatste zijn waar ik zin in heb!’

Man: ‘Ha, ha, ha ik kan wel een boek schrijven over de reacties van mensen.’

Ik: ‘Nou meneer, ik zou het doen. Misschien vinden de mensen dat wel enig!’

Toen volgde een stilte en was ik van plan de deur al dicht te gooien. Totdat de man ineens zei:‘Bent u niet...? Nee, dat bent u niet.’

‘Sorry?' vroeg ik.

‘Nee’, zei de man, ‘ik dacht even dat u iemand van televisie was. Maar dan zou u hier natuurlijk niet wonen. Hahahahaha.’

'Nee, dan had ik wel een villa met oprijlaan', lachte ik vriendelijk mee met de man.

‘Nou ja, u woont ook best leuk hoor mevrouw’, zei de man om het nog een beetje leuk voor de voor hem onbekende bewoonster te maken.

'Ach, het is behelpen meneer. Maar gelukkig ben ik er blij mee, goedenavond.' zei ik.

‘Dag mevrouw’, zei de man van de hondenbelasting.

Grappig toch dat er nog steeds mensen zijn die denken dat bekende mensen een groot huis hebben met een oprijlaan, een zwembad en minstens een rode Ferrari of vergelijkbaar wagenpark erbij. Een rijtjeshoekhuis is niet te plaatsen. Ik wil niet zeggen dat we op een houtje moeten bijten. In tegendeel, een baan als presentatrice bij de televisie wordt absoluut goed betaald. Maar Hollywood taferelen in Nederland? Nee, dat zit er echt niet in!

En dat maakt Nederland uniek. Je kunt bekende Nederlanders altijd en overal tegenkomen. Vaak vallen ze niet op, hoewel sommige bekende mensen hun best doen om toch herkend te worden. En als dat dan het geval is, wat zou u dan doen?

Net doen alsof er niets aan de hand is of toch iets zeggen? Dat zou ik wel eens willen weten.

bron: www.lifeandcooking.nl
 

Column Irene Moors ( 20 april 2007)

Tarzan

Zondag 15 februari ging de musical Tarzan in première. We hebben daar bij Life & Cooking uitgebreid verslag van gedaan en ik raak er maar niet over uitgepraat. Ongelooflijk hoe daar gepresteerd wordt. Ik had persoonlijk nog nooit zoiets gezien. Zonder enige verwachting ben ik twee weken geleden tijdens een try-out in de zaal gaan zitten en liet de voorstelling over me heen komen. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik kan het ook niet uitleggen, dit is iets wat je echt zelf moet aanschouwen.

Waarom ik erover begin is het feit dat de spelers zich maandenlang voorbereiden op die première. De opening night is een soort ontlading waarop iedereen blij is met de goede afloop. Er wordt gehuild, er zijn bloemen, glazen champagne, fotografen, kortom een hoop eerbetoon. Het lijkt een soort einde maar voor de cast is dit slechts het begin. Want nu moet het gebeuren. Nu moet avond aan avond de zaal vol en moeten zij vasthouden aan wat ze hebben beloofd. Maanden lang zes dagen in de week in zo’n voorstelling staan is loodzwaar. Er wordt geslingerd aan lianen en het grootste gedeelte van de cast beweegt zich voort als aap. Dat is door de knieën en dat bijna 3 uur lang. Een bodyshape-les voor gevorderden gaat zelfs niet zo ver dus wat zullen deze mensen enorme gespierde armen en benen gaan ontwikkelen. Daarbij moet er ook nog spatzuiver worden gezongen, want iedere avond wordt er nauwkeurig op ze gelet. Door het publiek en door bazen van de productie zelf. Een misstap moeten ze als de sodemieter een avond later goed maken, anders hebben de spelers echt een probleem.

Iedere dag naar Scheveningen en compleet los gaan op het toneel is topsport. Dat wordt vaak onderschat. De acteurs willen het toch zo graag? En ze krijgen toch hun applaus? Wat vergeten wordt is dat de mensen hier ook maandenlang voor getraind hebben, voor niet bepaald een wereldsalaris. Het is een way of life. Mensen gaan naar acteer-, dans- en zangopleidingen om uiteindelijk in zo’n productie te staan. Dat is een drive. Maar dan. Hoe hou je maandenlang dat enthousiasme vast? Daar heb ik respect voor. Van de mensen in het ensemble die vaak het zwaarste werk verrichten omdat dat ze ongeveer de hele avond op toneel staan weet men vaak niet eens hun naam. Maar ze staan er. Ze geven alles in de hoop toch ontdekt te worden om in een volgende productie wellicht een hoofdrol te vertolken.

Mocht je de voorstelling gaan zien, probeer dan op alles en iedereen te letten en bedenk erbij hoeveel bloed zweet en tranen het gekost heeft om dit voor elkaar te krijgen…en dat ze er de volgende avond wéér staan. Een musicalster worden is een droom. Een musicalster zijn, is gewoon keihard werken.

Overigens moet ik bij de titel van deze musical toch steeds denken aan de meest populaire 'massagestaaf' ter wereld. Het leek mij nou zo enig om dat ding als ‘merchandising’ te verkopen in de foyer van het theater. Maar nee, dat gaat misschien een beetje te ver. Toch vraag ik me stiekem af bij het zien van Ron Link (hij speelt op briljante wijze Tarzan) hoe zo'n sex-atribuut aan zijn naam is gekomen. Wie het weet mag het zeggen…

bron: www.lifeandcooking.nl.
 

Column Irene Moors ( 13 april 2007)

Vliegangst

Wat is het toch fijn dat er vliegtuigen zijn. Binnen no time kun je naar de andere kant van de wereld worden gebracht. Afstanden vallen weg, de wereld ligt aan je voeten. Behalve als je last hebt van vliegangst. Iedereen kan je vertellen dat het de veiligste manier is van reizen, zeker de snelste en misschien wel de meest comfortabele, maar ik vind het elke keer weer moeilijk om in een toestel te stappen.

Het heeft te maken met de kleine ruimte. Het gevoel dat je niets kunt doen en de wetenschap dat je zo hoog in de lucht hangt. Vaak doe ik mijn ogen dicht tijdens een vlucht en probeer me in te beelden dat ik gewoon in een bus zit. Als ik dan wegdommel en vervolgens wakker schrik, heb ik echt hartkloppingen als ik besef waar ik ben.

Het is erger geworden na een vreselijke vlucht vanuit Oostenrijk. Ik moest in een klein toestel van Innsbruck naar Wenen. Vóór vertrek werd al medegedeeld dat er gedurende deze vlucht geen warme dranken werden geschonken. Toen had ik het al moeten weten. Na het opstijgen werd medegedeeld de riemen vast te laten in verband met flinke turbulentie. Daar was niets over gelogen. Het toestel ging enorm tekeer. Ogen dicht en denken: ‘het is een bus’, ‘het is een bus’ werkte niet meer, het schudden was te erg.

Toen kwam er een gigantische ‘luchtzak’. In mijn verbeelding stonden de haren van alle passagiers recht omhoog. Er werd gegild en hier en daar vlogen wat bekertjes en tassen door de cabine. Vervolgens was ik in een soort shock. Ik kon alleen maar huilen. Die paar seconden die wel minuten leken waren vreselijk. Ik reisde alleen en dacht dat ik mijn kindjes en man nooit meer zou zien. Dat gevoel moet een soort doodsangst zijn geweest.

Een paar maanden later stapte ik in Disneyland Parijs in één van mijn favoriete attracties: Space Mountain; een hele snelle achtbaan voornamelijk in het donker. Ik werd met mijn karretje afgeschoten en gilde het uit. Ik voelde alleen niet meer die gezonde spanning waar je achteraf lekker om kunt lachen. Ik kreeg bij de snoeiharde daling hetzelfde gevoel als toen in het vliegtuig. Mijn angst kwam terug en daarna wilde ik nooit meer in een achtbaan.

Zoals ik over mijn vliegangst heen stap, omdat ik nou eenmaal op vakantie wil en leuke dingen wil doen, zo ben ik onlangs ook over mijn achtbanen angst heengestapt. Ik moest en zou de nieuwste attractie van de Efteling meemaken. De Vliegende Hollander is een Spookschip wat via enkele visuele effecten overgaat in een achtbaan. Van hoog stort je met schip en al omlaag het water in. Prachtig gemaakt. Ik heb genoten en mijn angst was gelukkig minder. Niet helemaal weg, maar mijn nieuwsgierigheid won.

En dat is het ook met vliegen. Het is een knop die je bij jezelf om moet zetten. Anders kom je nergens. Maar dat is voor heel veel mensen makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik een vliegtuig in stap vraag ik altijd even of de piloot een goed huwelijk of leuke vriendin heeft en dus graag na afloop weer naar huis wil. Bij bevestiging ben ik al een stuk geruster.

Ik wens iedereen een goede volgende vlucht!

bron: www.lifeandcooking.nl
 

column Irene Moors ( 7 april 2007)

In bikini

Ik heb het gedaan. Ik heb het gedurfd. De foto's in bikini voor het tijdschrift van mijn collega presentatrice Linda, zijn gemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ‘m toch wel kneep naarmate de datum van de shoot dichterbij kwam. Ik heb natuurlijk een enorme grote mond gehad door te roepen : "nee hoor, voor mij geen personal trainer, ik ben wie ik ben!" Puntje bij paaltje wil je toch een beetje leuk overkomen.

Vanaf januari ben ik wat bewuster bezig geweest met alles wat ik at. Niet meer zoveel snoepen. Geen hele zakken chips meer 's avonds en geen suiker meer in mijn thee en koffie. Verder probeerde ik één keer in de week toch echt een uurtje te 'bodyshapen' wat er helaas toch nog te vaak bij inschoot. De witte wijn heb ik niet gelaten want het moet wel gezellig blijven. Toch hielpen alle kleine beetjes en leek ik wat slanker alhoewel ik nog steeds dezelfde maat heb. Het verschil zit 'm in de 'zwembandjes'!

De fotosessie vond plaats in Amsterdam. 's Morgens vroeg werd eerst de pose doorgenomen. Aanvankelijk moest ik pittig op mijn zij op een strandbedje plaats nemen. Nou is mijn ervaring dat door de zwaartekracht ook de rest van mijn lichaam dan op dat bedje wil gaan liggen. Neem alleen je borsten maar. Gelukkig had ik nog een keuze en mocht ik staan.

Nadat mijn haar was geföhnd en ik prachtig was opgemaakt ging ik op beeldige hakken met badjas aan naar de plek des onheils: De set van de fotograaf. Het moment dat ik mijn badjas uit moest doen terwijl er tien man stond te kijken voelde heel gênant. Het leek wel alsof ik in een scène uit een licht erotische film ging spelen. Ik heb me erover heen gezet en geposeerd alsof ik ‘de body’ Elle MacPherson zelf was. Ik weet niet waar het zelfvertrouwen vandaan haalde, maar het voelde goed. Bang dat het resultaat zou tegenvallen heb ik er ook maar niet naar gevraagd. Ik heb geen foto gezien. Er was toch geen weg meer terug en mijn gevoel was goed.

De groepsfoto met onder andere Caroline Tensen en Angela Groothuizen was natuurlijk een hele belevenis. Allemaal onzeker maar reuze pittig werden de badjassen uit de set geslingerd en zijn we op ons mooist gaan staan. Eerlijk gezegd ben ik net zo nieuwsgierig als jullie wat het resultaat geworden is. Er is plechtig beloofd dat het photoshoppen dit keer achterwege wordt gelaten om iedereen te laten zien dat ook bekende vrouwen niet de perfecte maten hebben. Ik vind dat alleen maar een goede zaak.

Aan het eind van de sessie kregen we allemaal een glaasje champagne en stonden we met elkaar te kletsen alsof we op één of ander gezellig strand in St.Tropez stonden. Na een preuts begin waren we nu allemaal gewend aan onze bikini look en hadden we helemaal geen haast meer om ons aan te kleden. Grappig hoe dat toch werkt.

Als dank voor onze medewerking kregen we allemaal een grote doos chocola. De helft heb ik toen op de terugweg opgegeten in de auto en de andere helft de volgende dag. Dus dat zwembandje is gewoon weer op komst.
 

bron: www.lifeandcooking.nl

Column Irene Moors ( 30 maart 2007)

Gevoelsleeftijd

De 'gevoelstemperatuur' is bij een gure wind vaak lager dan de daadwerkelijke temperatuur. Je hoort het Piet Paulusma bijna zeggen: 'Als u morgen naar buiten gaat, trek dan vooral een warme jas aan met een lekkere hoge kraag. Want bij een gemiddelde temperatuur van 5 graden is door de schrale stevige noordoostenwind de gevoelstemperatuur rond het vriespunt, oant moarn '.

Bestaat er ook zoiets als een 'gevoelsleeftijd' ? Met mijn 40 e verjaardag in het vooruitzicht ben ik daarover gaan nadenken, want hoe oud voel ik me nu eigenlijk echt ? Als kind wil je ouder zijn, maar hoe oud was toch eigenlijk ooit mijn ideaal ? En wanneer heb ik dat ideaal precies bereikt? En is die ideale leeftijd dan de 'gevoelsleeftijd' die je de rest van je leven probeert vast te houden ?

Ik denk dat mijn 'gevoelsleeftijd' ergens rond mijn 21 e jaar ligt. Dat was voor mij een geweldig spannende tijd; ik begon bij de televisie. Ik kwam bijna mijn huidige man tegen, maar had het heus leuk met ontdekken waarom de andere kandidaten geen deel zouden uitmaken van mijn toekomst. Ik zat nog strak in het vel en ging regelmatig op vakantie met vriendinnen, wat altijd weer boeiende avonturen opleverde. Niet dat het de meest makkelijke leeftijd is, want er waren pieken en dalen. Maar zonder al te zware verantwoordelijkheden kon ik gaan en staan waar ik wilde.

Die 'gevoelsleeftijd' houdt je jong terwijl de buitenkant toch gaat slijten. Een voorbeeld : Een paar weken geleden ging ik met drie vriendinnen die ik al ken van vóór mijn 'gevoelsleeftijd' drie dagen naar Venetië. Zoals tijdens vele gezamenlijke vakanties hadden we ook deze keer weer verschrikkelijk veel lol. Naast het bezoeken van bezienswaardigheden, het shoppen en heerlijk eten bleven we nog steeds opletten of er ook nog leuke Italiaanse mannen te bespeuren waren. Dat was ook heus wel het geval, alleen die leuke jonge frisse mannen hebben natuurlijk geen enkele behoefte om een groepje 'oude wijven' zoals wij op te merken. Wij zagen er dus niet zo pittig uit als dat wij ons voelden en soms vergeet je dat wel eens.

Toch kwam er op een avond een knappe jongen bij ons aan tafel zitten nadat wij hem in het voorbij gaan gierend 'bonna serra' hadden gewenst. Hij kroop naast mij. Ik was zeker niet de beeldigste aan tafel, dus waarom ging dit jongetje van ergens rond mijn 'gevoelsleeftijd' nou toch ineens met mij zitten flirten. Ik had hem direct door. Deze vriendelijke vriend, woonachtig in Italië en van Griekse afkomst, zocht bewust de 'zieligste' van het stel om zodoende 'prijs' te hebben. Ik weet zeker dat als ik een leuke avond met hem had willen hebben, hij aan het eind van de avond de rekening had gepresenteerd voor bewezen diensten. Dit was er eentje van het soort 'gigalo'.

Ander voorbeeld : Een paar jaar geleden was ik met mijn vriendinnen op wintersport in Sölden. Nadat we de ski-verhuur uitliepen en er echt zin in hadden, hoorden we een groepje jongens uit mijn 'gevoelsleeftijd' achter ons zeggen ; 'Nou, er zijn hier ook helemaal geen lekkere wijven' !

Ach ja, ik ben geen 21 meer. Beter ook, want ik ben heel tevreden en gelukkig en zou niets in mijn leven willen overdoen. Ik voel me jong en hoop dat te blijven voelen. Hoe oud ik ook word...


Bron: www.lifeandcooking.nl
 

Column Irene Moors ( 22 maart 2007)

Nieuwetijds kinderen

De laatste jaren hoor je steeds vaker de term ‘nieuwetijds kinderen’. Wat zijn dat voor kinderen en waarom bestonden ze vroeger niet ? Het schijnt dat het hierbij gaat om kinderen die zeer gevoelig zijn voor alles om zich heen. Ze kunnen zo emotioneel zijn dat de sfeer of verdriet van anderen hen zo doen huilen. In sommige gevallen uit die sensitiviteit zich in allergie. Ook hele drukke en moeilijk bereikbare kinderen worden soms als nieuwetijds kind beschouwt. Tot zover deze korte greep uit de duizenden omschrijvingen die er op internet te vinden zijn op vele verschillende sites. Zoveel beschrijvingen en kenmerken maakt dat de ouders onder ons dus eigenlijk allemaal zo’n nieuwetijds kind hebben.

Neem Rosalie (8 jaar). Als haar broertje pijn heeft huilt zij harder. Van ruzie met vriendinnen raakt ze enorm van slag. Ze is lief, heel zacht en enorm zorgzaam. Op zaterdagochtend verwent ze haar ouders door de zorg van haar kleine broertje op zich te nemen. Ze geeft hem te drinken en smeert broodjes zodat wij op onze enige vrije ochtend in de week lekker kunnen uitslapen. Ze heeft het nog veel over haar opa en oma die zijn overleden toen ze nog maar 3 jaar was. Hoe heeft ze dat nou toch allemaal kunnen onthouden? Dat vind ik bijzonder.

En dan Tijn (4 jaar). Een lief mannetje. De eerste drie jaar van zijn leven was hij vaak verdrietig maar sinds hij naar de basisschool gaat lijkt hij gelukkig en tevreden. Hij is druk, kan geen seconde stil zitten en is daarnaast best een tikkie ondeugend. Hij kan juffies en overblijfmoeders echt tot wanhoop drijven. Toch weet hij ieders vriend te blijven door heel grappig op dingen te reageren. Tijn is een knuffel, een charmeur, maar daarentegen ook eenkennig.

Toen – Meester van de Morfose - Maik de Boer laatst bij mij thuis kwam, was er van die afstandelijkheid niets te merken. Maik was direct Tijns maatje en werd aan de hand meegenomen voor een rondleiding door het huis met als hoogtepunt het showen van zijn piratenbed met daaronder zijn complete knuffelverzameling. Aangezien het bedtijd was vroeg ik Tijn en Rosalie of ze even hun pyjama aan konden doen. Een paar minuten laten klonk vanaf de kamer van Tijn : ‘Die jongen moet kómu kijku naar mijn pyjama !’

Bovengekomen bleek Tijn zijn pyjama nog helemaal niet aan te hebben. Voordat ik boos kon worden zag ik wat hij had gedaan. In zijn kamertje had hij alle pyjama’s uit de kast gehaald en op de grond gelegd. Helemaal uitgestald. Shirtjes bij de shirtjes, broekjes bij de broekjes. Triomfantelijk keek hij Maik de Boer aan, wees naar zijn collectie slaapkostuums en zei : ‘Jij moet voow mij pyjama kiezen’ !

Ik kon het niet geloven. Tijn had Maik de Boer nog nooit gezien. Tijn kijkt geen Life & Cooking daar heeft hij het echt te druk voor met zijn auto’s en zijn lego. En mocht hij toch ooit een glimp van één van de morfoses in Life & Cooking hebben opgevangen, dan vind ik het nog knap dat hij de link kan leggen. Of is het toch een nieuwetijds kind van het soort dat zomaar aan een persoon kan zien waar hij of zij goed in is?

Ik vond het een bijzondere ervaring en heb er later met Maik enorm om moeten lachen. Maik heeft overigens die avond een zeer serieus pyjama styling advies gegeven. Tevreden over zijn zorgvuldig uitgekozen outfit is Tijn daarna lekker gaan slapen.
 

Bron: www.lifeandcooking.nl

Column Irene Moors (  16 maart 2007)

Klasgenoten

Er schijnen bekende Nederlanders te zijn die nogal gebukt gaan onder hun beroemdheid. Ze kunnen er slecht tegen als ze worden aangestaard of aangesproken. Dan zeg ik, niet zeuren, had een ander vak gekozen. Voor mij heeft 'bekend zijn' in ieder geval altijd meer voor- dan nadelen gehad.

Ik heb bijvoorbeeld vele mooie reizen mogen maken in mijn Telekids tijd. Ik heb beeldig op foto's gestaan in bladen die ik nu zorgvuldig bewaar voor mijn kinderen en (hopelijk) kleinkinderen. Ik krijg uitnodigingen voor leuke feesten en premières. Ik word vele malen prachtig opgemaakt en aangekleed en beleef de gekste dingen. En alhoewel het niet altijd goud is wat er blinkt vind ik het nog steeds heel bijzonder wat ik allemaal mag meemaken.

Zo ervaarde ik ook mijn deelname aan Klasgenoten. Stiekem hoopte ik al een tijdje dat ze me ooit eens zouden vragen voor dit programma, maar blijkbaar was ik nu pas oud en bekend genoeg. Allereerst moest ik nadenken over welke klas ik graag wilde terug zien. Ik koos voor HAVO 4 omdat dat in mijn herinnering een enorme spannende klas was. Dat had natuurlijk te maken met het feit dat mijn eerste echte verkering ook in die klas zat.

En zo ging ik terug naar 1982/1983, ik was toen 15 jaar. Toevallig had ik in dat schooljaar een dagboek bijgehouden. Ik kon me dus goed inleven in die tijd. Tijdens het lezen van mijn 'memoires', in de hoop op wat schoolherinneringen, kwam ik alleen maar klaagzang tegen. Boos op leraren, boos op mijn ouders, verdriet over onbeantwoorde liefdes, onzeker over mijn lijf, ik werd er eerlijk gezegd niet vrolijk van.

In dat schooljaar bleek ik dus echt zwaar in mijn puberteit te zitten. Door het lezen van mijn dagboek werd ik op slag weer het onzekere meisje van toen. Ik voelde me weer helemaal 15 jaar toen ik van presentator Robbert ten Brink de studioklas mocht betreden waar mijn oud-klasgenoten op me wachtten. Ik was bloednerveus en hoopte - net als vroeger - dat ze me een beetje leuk en aardig zouden vinden.

Het is ongelooflijk hoe de tijd heeft stilgestaan als je dan ineens weer tussen die 'oude' gezichten zit. Iedereen is nog ongeveer zoals hij was in doen en laten. Je herkent zelfs de stemmen. Het grappige was dat mensen zich weinig dingen over mij konden herinneren behalve dat ik ergens tegen het eind van dat schooljaar verkering kreeg. Ik was blijkbaar niet zo aanwezig.

Tijdens de borrel na afloop werd er gezworen elkaar gauw weer te zien. Een nobel streven waar natuurlijk niets van terecht komt. Het is niet voor niks dat je elkaar 24 jaar niet hebt gezien, dat heeft een reden. Dankzij het feit dat ik toevallig een programma op televisie presenteer en daardoor 'bekend' ben geworden, kregen mijn klasgenoten en ik de kans om elkaar nog één keertje terug te zien. Helemaal te gek, want het was echt superleuk. Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd. Maar nu weer terug naar deze tijd. Want het was en is mooi geweest.

Ik zit nu lekker in mijn vel en ben niet meer die onzekere puber.

De moraal : Je hoeft niet je leven lang haantje de voorste te zijn om uiteindelijk op te vallen. Grijp gewoon je kansen.

bron: www.lifeandcooking.nl

 Eind februari is Joop van den Ende 65 jaar geworden. Dat heeft hij natuurlijk allang gevierd met zijn gezin, familie en echte vrienden en ik hoop oprecht dat het een prachtige dag voor hem is geweest. Maar we hebben het hier wel over de Godfather van de Nederlandse Showbizz dus natuurlijk komt er ook een groots opgezet feest waar toute bekend Nederland zal aantreden. In aanloop naar dit feest moest ik denken aan de avond dat hij afscheid nam van zijn geliefde tv-bedrijf in Aalsmeer.

Met Joop had ik in die tijd een soort haatliefde verhouding. Ik haatte het als mensen al kontkussend achter hem aan liepen. Dat zegt natuurlijk meer over de meelopers dan over Joop zelf maar bij mij ontstond daardoor het idee dat Joop's wil wet was. Joop duldde geen tegenspraak. Anderzijds had ik een grenzeloos respect voor alles wat hij had weten te bereiken op tv en inmiddels ook op musical- en theatergebied overal ter wereld. Wat een visie heeft deze man. Maar goed, het gedwongen onderdanig zijn kon ik in het begin van mijn tv-carrière niet aan. Ik was eigenwijs en had op alles een weerwoord. Dat moet hem enorm geïrriteerd hebben. Ik vond 'meelopers zonder eigen mening' verschrikkelijk, vandaar dat ik een beetje het tegenovergestelde ging doen. Waarschijnlijk zat ik in mijn 'tv-carrière puberteit'.

Toch was ik uitgenodigd voor zijn Tv-afscheid en dat vond ik een eer. Ik zou mijn respect tonen en in vol ornaat aantreden op het feest. Tuurlijk had ik weer geen idee wat de outfit moest gaan worden dus op een zonnige dag in april, een paar weken voor het feest, ging ik de stad in. In de eerste de beste winkel vond ik een roze zijden rok en een roze kasjmier hemdje met bijpassend roze vestje. Ik geloof dat ik 1500 (toen nog) guldens moest afrekenen. Een behoorlijk bedrag voor een setje wat je slechts één keer in je leven aan gaat doen. Maar wat stond het beeldig, helemaal bij dit mooie weer. Voor roze schoenen ben ik nog stad en land afgereden want maat 41 heeft ongeveer iedereen in Nederland alleen de schoenwinkels weten dat zelf nog niet. Die maat is er altijd al uit. Uiteindelijk vond ik iets aanvaardbaars; niet helemaal top, maar roze.
De feestavond kwam. Er was een enorme storm aan de gang in Nederland. Bomen waren omgewaaid en er waren gevaarlijke situaties ontstaan op de weg. Daar ging ik in mijn ongetwijfeld hormonaal gedreven impulsaankoop. In het zuurstok zomer roze in slagregen en bij een mega windkracht. Een paraplu had geen zin want die waaide onmiddellijk stuk. De roze muiltjes waren onmiddellijk zeiknat door de plassen en mijn zorgvuldig geföhnde haren wisten na één minuut uit de auto al niet meer hoe ze erbij gelegen hadden. Zwaar verwaaid en licht ongelukkig arriveerde ik op het feest.

Het leek wel of iedereen in het zwart was. Wat voelde ik me een enorme dikke roze bonbon. Groot, grof en totaal overdressed. Wat een miskoop had ik aan. Wat stond het me niet. En terwijl ik in dit knal roze gewaad natuurlijk enorm opviel, heeft niemand iets over mijn outfit gezegd. Nou dan weet je het wel. De dure rok is uiteindelijk vermaakt tot een beeldschone feeën jurk voor mijn dochter Rosalie. Ze heeft hem twee jaar vol overgave bijna dagelijks aangehad.
Ook bij het komende feest van Joop van den Ende zal ik ter ere van de jarige proberen gepast voor de dag te komen. Gelukkig ben ik inmiddels wat zekerder in mijn leven. Het gaat tenslotte helemaal niet om mij maar om het feit dat een fenomeen als Joop 65 jaar is geworden en dat wil vieren met alles en iedereen waarmee hij ooit heeft gewerkt. Die outfit komt deze keer wel goed. Maar wat voor cadeautje moet ik nou toch kopen?

bron: www.lifeandcooking.nl

Alhoewel de storm van afgelopen donderdag natuurlijk de gemoederen flink bezig heeft gehouden is er nog iets waar we druk mee zijn. Het januari-virus. Aan het begin van het nieuwe jaar moet het allemaal helemaal anders. Rokers gaan weer stoppen met roken, drinkers stoppen met drinken, workeholics beloven niet meer dan 40 uur per week te werken en de mensen die willen afvallen (iedereen) gaan over op ‘het totale uithonger dieet.‘ Ieder jaar op hetzelfde moment krijgt iedereen het op zijn heupen.

Ik kan niet zeggen dat ik ongevoelig ben voor dit virus. Ook ik zou er best beeldiger uit kunnen zien als ik een paar pondjes minder woog. Ik doe echt mijn best één keer in de week tijdens mijn lesje bodyshape! Voorheen heette het gewoon ‘gymen’. Het was toen lekker rustig. Sinds de nieuwe benaming loopt het storm. Maar van een uurtje per week aan je buikspieren trekken ga je niet ineens naar maatje 36.

Dat januari-virus. Wat moet ik ermee. Totaal stoppen met eten ? Pillen ? Toch Sonja Bakkeren ? Zelfs Carlos Lens - de personal trainer van onder andere Linda de Mol - heeft zijn diensten aangeboden. Lief natuurlijk maar ik moet er niet aan denken. Ik heb er geen zin in en waar haal ik in hemelsnaam de tijd vandaan.

Linda is blijkbaar een doorzetter want zij houdt wèl vol. Ze heeft dan ook een goede reden onthulde Carlos in Life & Cooking. Zij schittert binnenkort in bikini op de cover van haar blad. Ik kan vermelden dat ze daar niet alléén op te zien zal zijn. Wie naast haar zullen staan mag ik nog niet zeggen, maar ik kan wel verklappen dat ik een grote kans maak.
Moet ik er dan toch aan geloven en alles op alles zetten om aan het tegen die tijd beeldige lichaam van Linda te tippen ?

Ik weiger. Ik wil het gewoon leuk hebben in mijn leven. Sterker nog. Ik vind ineens dat ik een prachtig lichaam heb. Het heeft toevallig wel twee hele mooie gezonde kinderen gebaard. Mijn maat is 42. Kleiner wordt het echt niet. Ik heb me daarbij neergelegd. En als ik nou gezond eet, af en toe wel een beetje beweeg en niet een hele doos chocola maar één bonbonnetje per keer eet komt het best goed met mij. Daar word ik gelukkig van. Zelfs in bikini. Zo, ik ben genezen. En met zo’n storm als afgelopen donderdag kun je maar beter niet te dun zijn, voor je het weet waai je weg.
 

bron: www.lifeandcooking.nl